Poświęcenie odnowionej Kapliczki w Książnicach

Remont blisko 150-letniej Kapliczki Matki Bożej Różańcowej z Dzieciątkiem w Książnicach zakończył się jesienią. Wczoraj, przy pięknie odrestaurowanym zabytku spotkali się Mieszkańcy Książnic na uroczystości jej poświęcenia, którego dokonał ksiądz Stanisław Śliwa, proboszcz Parafii pw.  Najświętszego Serca Pana Jezusa w Łężkowicach.

W uroczystości wziął udział Wójt Gminy Gdów Zbigniew Wojas, który podziękował wykonawcy prac konserwatorskich, radnemu Grzegorzowi Taborowi i Sołtysowi Władysławowi Kowalskiemu za działania na rzecz remontu książnickiego zabytku, a Mieszkańcom i organizacjom społecznym Książnic za wsparcie.

Nie zabrakło podziękowań dla rodziny fundatorów kapliczki, państwa Pilchów, a jej przedstawicielka, pani Zofia Pilch dziękując zgromadzonym za wsparcie, przypomniała historię powstania kapliczki, której ufundowanie  było wyrazem wdzięczności Anny i Rafała Pilchów za dar życia ich dzieci: Tekli, Stanisława i Jakuba.

Całkowita wartość robót konserwatorskich okazałej,  trzykondygnacyjnej kapliczki z ponad dwumetrowymi  figurami- rzeźbami i płaskorzeźbami, wyniósł 46 863,00 zł i został sfinansowany z budżetu Gminy Gdów w wysokości 24 863,00 zł i pozyskanej z dotacji UM Województwa Małopolskiego w ramach konkursu „Kapliczki Małopolski_2023” w wysokości 22 000,00 zł.

Uroczystość zakończyło spotkanie w szkole Podstawowej w Książnicach przygotowane przez panie z Koła Gospodyń Wiejskich  w Książnicach, Radę Rodziców przy Szkole Podstawowej w Książnicach i panią Zofię Pilch.

Kapliczki, figury, krzyże przydrożne stanowią nieodłączny element krajobrazu naszej Gminy. Są przejawem ludowej pobożności i religijności,  cząstką dziedzictwa kulturowego Gminy. W wydanej przez Stowarzyszenie Przyjaciół Ziemi Gdowskiej w 2006 roku publikacji „Niebo Przydrożne” autorzy zinwentaryzowali ich w naszej Gminie blisko 150. Stawiane najczęściej  na rozstajach dróg, były dowodem wdzięczności za doznane łaski i  upamiętnieniem ważnych wydarzeń w życiu fundatora.

Z reguły ich budowie towarzyszyły określone intencje, miały chronić przed chorobą, pożarem i powodzią, były podziękowaniem za uratowanie życia, powrót z wojny. Powstawały przeważnie w wieku XIX – w latach wojen, głodów i epidemii, które co jakiś czas dziesiątkowały ludność.

Zdecydowaną większość z nich udało się na przestrzeni ostatnich lat odrestaurować, przywracając do pierwotnego stanu. Są dziś miejscem spotkań lokalnej społeczności, majowych nabożeństw i świadkami historii.