Znani ludzie

KS. KAROL WOJTYŁA

Niegowić to pierwsza parafia Ks. Karola Wojtyły, który przybył do wioski 28 lipca 1948 roku, by z polecenia kardynała Sapiehy rozpocząć tu swoją prace duszpasterską.
 W lipcowy skwarny dzień, nowy wikary zbliżając się do Niegowici pochylił się i ucałował ziemię. Wiele lat później ten właśnie gest uczynił rozpoznawalnym na całej kuli ziemskiej". Kapłaństwo w Niegowici, choć trwające niecały rok, okazało się ważne w  pracy duszpasterskiej przyszłego Papieża. Po raz pierwszy zetknął się tu z codziennym życiem parafii, problemami zwykłych mieszkańców. Uczył religii w Cichawie, Nieznanowicach, Wiatowicach, Pierzchowie, pomagał w pracach gospodarskich. Szczególnie dużo czasu spędzał z młodzieżą, organizując wycieczki i ogniska. Swoja pasją teatralną zaraził młodych ludzi tworząc amatorski zespół teatralny. Na zbliżająca się wówczas 50. rocznicę kapłaństwa księdza prałata Kazimierza Buzały zainicjował budowę nowego kościoła, który później, już jako Arcybiskup Krakowski, konsekrował w roku 1966. Pozostał we wspomnieniach mieszkańców jako kapłan niezwykle prosty, zawsze śpieszący z pomocą.

Wybór ks. Karola Wojtyły na Papieża sprawił, iż niewielka, podkrakowska parafia stała się miejscem jednoznacznie z Nim kojarzonym. Pamięć o jego posłudze przetrwała zarówno we wspomnieniach świadków, coraz liczniejszych pamiątek, tablic, miejsc i pomników dokumentujących jego pobyt i nauczanie, jak i wydarzeń upamiętniających Jego obecność na niegowickiej ziemi. 

• Z okazji 50-lecia pobytu Księdza Karola Wojtyły w Niegowici, w  1998 dobudowano kopułę wieży kościoła. W tym samym roku oddano do użytku nową część szkoły w Niegowici, która  1 września 1998 r.otrzymała imię Ojca Świętego Jana Pawła II. Na pamiątkę tej uroczystości odsłonięto tablicę z wizerunkiem Jana Pawła II.
• Ponad rok później, 5 listopada 1999 roku, odsłonięty i poświęcony został pomnik Księdza Karola Wojtyły. Pomnik ten jest darem Komitetu „Curato del Mondo”, którego przewodniczącym był ks. Jarosław Cielecki i przez lata był jedynym na świecie pomnikiem przedstawiającym Ojca Świętego jako młodego Wikarego.
• W roku 2016, w Gdowie, z inicjatywy przedsiębiorców i samorządu, odsłonięto drugi postument, ukazujący młodego księdza  idącego na swoją pierwszą parafię pieszo z walizką w ręku. Pomnik znajduje sie przy rondzie, któremu nadano imię ks.Karola Wojtyły.
• 5 listopada 2003 roku Gimnazjum w Niegowici otrzymało imię Księdza Karola Wojtyły. W uroczystości nadania imienia i poświęcenia sztandaru uczestniczył Ksiądz Kardynał Franciszek Macharski.
• We wrześniu 2003 roku odbył się w Niegowici koncert poświęcony Ojcu Świętemu. Wsród licznie zgromadzonych  wystąpili znani artyści min.: Edyta Gepert, Stanisław Sojka, Mieczysław Szcześniak, Szymon Wydra i inni. Koncert był transmitowany na antenie ogólnopolskiej Polsatu.
• Słowa Ojca Świętego  wspominającego wędrówki po niegowickiej i sąsiedniej, łapanowskiej ziemi stały się inspiracją do utworzenia Szlaku Papieskiego dokumentującego pobyt Ojca Świętego i ścieżki, które przemierzał oraz do organizacji Rajdu Papieskiego. Pierwszy, w 80-tą rocznice urodzin Papieża -Polaka odbył się 12 maja 2000 roku 12 kilometrową  trasą z Niegowici do Łapanowa.
• Po śmierci Ojca Świętego, ze spontanicznej potrzeby mieszkańców gminy, zorganizowano Biały Marsz na pamiątkę drogi, która przebył młody Wikary z Gdowa do Niegowici. Wędrowanie w rocznicę śmierci Ojca Świętego wpisało się w tradycję i od lat odbywa  się tą samą trasą, obok kapliczki w Marszowicach, wśród pół z widokiem na niegowicki kościół.
• Za sprawą ks. Jarosława Cieleckiego i sponsorów, Niegowici kościół wzbogacił się o malowidło przedstawiające młodego ks. Karola modlącego się przed obrazem Matki Boskiej Niegowickiej. Malowidło zostało umieszczone na suficie prezbiterium i poświęcone przez Ksiądza Kardynała Stanisława Dziwisza w dniu 3 listopada 2006 r. W tym samym dniu poświęcona została replika watykańskiego grobu Jana Pawła II, która od 1 listopada 2006 znajduje się w kaplicy kościoła. Tam też znajduje się reprodukcja fotografii przedstawiającej Jana Pawła II w czasie jego ostatniej Drogi Krzyżowej. W fotografię wkomponowany jest kawałek drewna pochodzący z krzyża trzymanego wtedy przez Papieża.
• Na ścianie kościoła, przy drzwiach głównych oraz na wikarówce umieszczone zostały tablice upamiętniające pobyt ks. Karola Wojtyły w Niegowici. Tablice pamiątkowe znajdują się również w szkołach niegowickich oraz na kapliczce w Marszowicach. 
• Od 7 czerwca 2011r. coraz liczniej odwiedzający niegowicką  parafię pielgrzymi mogą zwiedzać Regionalną Izbę Pamięci w Niegowici mieszczącą się w piwnicach budynku przylegającego do remizy OSP w Niegowici. Zbiory zgromadzone są w trzech salach, z których pierwsza jest repliką  pokoju wikarego Wojtyły, z czasów podczas w niegowickiej parafii.

GEN. JAN HENRYK DĄBROWSKI

Generał w powstaniu kościuszkowskim, twórca i wódz napoleońskich Legionów Polskich we Włoszech, współtwórca armii Księstwa Warszawskiego i pogromca Prusaków przyszedł na świat 2.VIII. 1755 roku w Pierzchowcu, jako syn pułkownika Jana Michała Dąbrowskiego i Zofii Marii von Lettow. Służbę wojskową rozpoczął w 1770 r. w stopniu podchorążego w wojsku saskim. W roku 1779 r. wziął udział w kampanii o sukcesję bawarską. Od 1780 r. w stopniu porucznika służył w gwardii elektorskiej w Dreźnie. Uczestnik w powstaniu kościuszkowskim, w 1796 r. w Francji, W porozumieniu z Napoleonem Bonaparte utworzył Legiony Polskie we Włoszech, 

• Na czele I Legii walczył m.in. pod Reggio i nad Trebbią oraz brał udział w zdobyciu Rzymu. W 1807 r. jako dowódca części wojska polskiego, tzw. III Legii, uczestniczył w wyzwalaniu ziem polskich położonych na lewym brzegu Wisły, zdobył Tczew, uczestniczył w oblężeniu Gdańska i w bitwie pod Frydlandem. W 1808 r. został odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Virtuti Militari. W 1812 r. dowodził jedną z trzech dywizji polskich piątego  korpusu i odznaczył się w bitwach pod Mohylewem i Borysowem. 26 listopada w bitwie nad Berezyną został ciężko ranny w czasie obrony jednego z mostów.W 1813 r. walczył pod Teltawem, Grossbeeren, Juterbogk i w bitwie pod Lipskiem. Po śmierci księcia Józefa Poniatowskiego został naczelnym wodzem armii Księstwa Warszawskiego.Po upadku Napoleona Dąbrowski powrócił do Warszawy i stanął na czele Komitetu Organizacyjnego Wojskowego, którego celem było zorganizowanie wojska utworzonego Królestwa Polskiego, w którym został także generałem jazdy i piastował funkcję senatora-wojewody. Z powodów zdrowotnych zrezygnował jednak z funkcji publicznych i osiadł w swoim majątku w Winnej Górze w Wielkim Księstwie Poznańskim, gdzie zmarł 6 czerwca 1818 r. Poświęcona mu pieśń - Mazurek Dąbrowskiego stał się Hymnem Narodowym Polski.

20 lipca 1872 r.  w 75. rocznicę powstania Legionów Polskich oraz 54. rocznicę śmierci ich twórcy, odsłonięto w miejscu urodzenia Generała Pomnik. Obelisk z piaskowca wykonał krakowski rzeźbiarz Edward Stehlik. Frontową zachodnią ścianę obelisku zdobi herb Dąbrowskich (herb szlachecki), a na wschodniej ścianie wyryto fragment "Mazurka Dąbrowskiego". Pomnik zdobi czako ułańskie, szabla, rulon map i wieniec laurowy. W niewielkiej odległości od pomnika (6-8 m) miejscowi chłopi usypali kopiec, który został zniszczony przez Niemców pod koniec II wojny światowej.
Dzięki inicjatywie Profesora Kazimierza Bielenina, Małopolskiego Oddziału Stowarzyszenia Miłośników Tradycji Mazurka Dąbrowskiego, Wojska Polskiego oraz gminy Gdów udało się kopiec odbudować. Bryłę kopca usypali żołnierze Krakowskiego Okręgu Wojskowego 3. Pułku Saperów z Dębicy. W kopcu złożono ziemię z miejsc pobytu Generała oraz miejsc Pamięci Narodowej. Kopiec liczy 7 metrów wysokości (ze zwieńczającym go obeliskiem 8,5 m), średnica podstawy kopca to 18 metrów, a obwód wynosi 66 metrów. Uroczystego poświęcenia kopca dokonał 7 września 1997 ks. biskup Albin Małysiak. 2 sierpnia 2005r.  w podstawę kopca wmurowano pamiątkową tablicę poświęconą gen. Dąbrowskiemu w 250. rocznicę urodzin, a w 2012r.  tablicę upamiętniająca inicjatora budowy, profesora Kazimierza  Bielenina.

• Napis na pomniku wieńczącym kopiec: JESZCZE POLSKA NIE UMARŁA  KIEDY/ MY ZYJEMY 1797-1997
• Napisy na tablicach znajdujących się u podnóża kopca:
• ZIEMIA Z MIEJSC PAMIĘCI NARODOWEJ GEN. JAN HENRYK DĄBROWSKI/ (1755 - 1818)/ W HOŁDZIE  TWÓRCY LEGIONÓW POLSKICH WE WŁOSZECH, URODZONEMU 2.08.1755 R. W PIERZCHOWIE MIESZKAŃCY ZIEMI GDOWSKIEJ, 2.08.2005 R.
• KOPIEC GENERAŁA JANA HENRYKA DĄBROWSKIEGO ODBUDOWANY W DWUSETNĄ ROCZNICĘ POWSTANIA LEGIONÓW POLSKICH WE WŁOSZECH I MAZURKA DĄBROWSKIEGO NAPISANEGO PRZEZ JÓZEFA WYBICKIEGO DLA LEGIONÓW, A OD 1926 r. HYMNU PAŃSTWOWEGO. KOPIEC ODBUDOWANO STARANIEM MIESZKAŃCÓW PIERZCHOWA, STOWARZYSZENIA MIŁOŚNIKÓW TRADYCJI/ MAZURKA DĄBROWSKIEGO, GMINY GDÓW, KRAKOWSKIEGO OKRĘGU WOJSKOWEGO - III PUŁK SAPERÓW. W KOPCU ZŁOŻONO ZIEMIĘ Z MIEJSC POBYTU GENERAŁA I MIEJSC PAMIĘCI NARODOWEJ/ Pierzchów, Pierzchowiec 7.IX.1997r.

TADEUSZ KANTOR
ur. 6 kwietnia 1915 w Wielopolu Skrzyńskim, zm. 8 grudnia 1990 w Krakowie – polski reżyser, malarz, scenograf, grafik, autor manifestów artystycznych, animator życia kulturalnego, założyciel Teatru Cricot 2 w Krakowie. Był synem Mariana Kantora-Mirskiego i Heleny z Bergerów. Od 1961 roku żonaty z malarką Marią Stangret. Był absolwentem i profesorem krakowskiej ASP. Do najsłynniejszych jego dzieł należą: „Dziennik z podróży”, „Człowiek i stół”, „Niebezpieczne odwrócenie”, „Powrót do domu rodzinnego”, cykl ambalaży, a także głośne przedstawienia teatralne m.in : „Umarła klasa” i „Wielopole, Wielopole”,  "Niech sczezną artyści" , Nigdy tu już nie powrócę", "Dziś są moje urodziny"

W Hucisku (gmina Gdów) znajduje się Dom Twórczości Tadeusza Kantora i Marii Stangret Kantor wraz z 14-metrową, betonową rzeźbą tzw.KRZESŁEM KANTORA. Zaprojektował go sam Artysta w ramach „cyklu pomników niemożliwych”. Początkowo rzeźba miała być wykonana przez władze Wrocławia, które zapowiedziały, że są w stanie zrealizować nawet najbardziej oryginalne formy przestrzenne. Ostatecznie słynne krzesło wykonała w 1955 roku Fundacja im. Tadeusza Kantora, w piąta rocznicę śmierci Artysty.

LUDWIK SOSNOWSKI SOLSKI   (1855-1954) – wybitny polski aktor, dyrektor teatru i reżyser.

Piotr Gumułka w „Kronice Gdowa” podaje, iż rodzina Ludwika Solskiego zamieszkiwała w budynku usytuowanym w narożniku Rynku i ul. Wielickiej w Gdowie, w dużym, drewnianym, mieszczańskim domu z filarkami. Tam przyszedł na świat Ludwik (Sosnowski) Solski, jeden z najwybitniejszych artystów scen polskich. Spędził on w Gdowie 7 lat swego dzieciństwa, po czym z powodu zmiany posady ojca wyjechał.
Jako aktor Ludwik Solski debiutował w Krakowie w 1876 roku. Występował na scenach Warszawy, Lwowa, Pragi, Poznania, Wilna, Łodzi i innych. Zagrał około tysiąca ról – najbardziej pamiętną była postać Starego Wiarusa z “Warszawianki” Stanisława Wyspiańskiego. Był dyrektorem wielu teatrów w Polsce, wychował dziesiątki wybitnych aktorów.
W 1954 roku nadano mu tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Jagiellońskiego. Ostatni raz można go było zobaczyć na scenie w czerwcu 1954 roku; podczas swojego jubileuszu w warszawskim Teatrze Polskim grał rolę Dyndalskiego w „Zemście” Fredry. Po śmierci w 1954 roku, został pochowany w krypcie zasłużonych, na Skałce w Krakowie.

MICHAŁ TADEUSZ GRAŻYNSKI
Działacz polityczny, niepodległościowy i społeczny, doktor filozofii i prawa, długoletni komisaryczny wojewoda śląski.

Urodził się w Gdowie 2 maja 1890 roku. Jego ojciec, Michał Kurzydło był nauczycielem i społecznikiem. Nazwisko Grażyński zmienił, gdy syn miał 6 lat. Studiował na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego otrzymując w roku 1913 doktorat z filozofii  oraz prawa. W latach 1926-1939 wojewoda śląski.
2 września 1939 został powołany na stanowisko ministra propagandy, wraz z resztą gabinetu wyjechał z kraju 17 września. Walczył na froncie zachodnim, gdzie dosłużył się rangi podpułkownika. Po wojnie zamieszkał w Wielkiej Brytanii. W latach 1946–1960 był przewodniczącym Związku Harcerstwa Polskiego poza granicami kraju.
Zmarł tragicznie w Londynie 10 grudnia 1965 potrącony przez samochód. Pochowany w Londynie na Putney Vale Cemetery (kw. 12) obok żony Heleny z Gepnerów Grażyńskiej – zasłużonej instruktorki harcerskiej, byłej wiceprzewodniczącej ZHP.