mGmina Gdów
Gmina Gdów w twoim smarfonie! Pobierz i bądź na bieżąco.

KS. KAROL WOJTYŁA
Niegowić to pierwsza parafia Ks. Karola Wojtyły, który przybył do wioski 28 lipca 1948 roku, by z polecenia kardynała Sapiehy rozpocząć tu swoją prace duszpasterską.
W lipcowy skwarny dzień, nowy wikary zbliżając się do Niegowici pochylił się i ucałował ziemię. Wiele lat później ten właśnie gest uczynił rozpoznawalnym na całej kuli ziemskiej". Kapłaństwo w Niegowici, choć trwające niecały rok, okazało się ważne w pracy duszpasterskiej przyszłego Papieża. Po raz pierwszy zetknął się tu z codziennym życiem parafii, problemami zwykłych mieszkańców. Uczył religii w Cichawie, Nieznanowicach, Wiatowicach, Pierzchowie, pomagał w pracach gospodarskich. Szczególnie dużo czasu spędzał z młodzieżą, organizując wycieczki i ogniska. Swoja pasją teatralną zaraził młodych ludzi tworząc amatorski zespół teatralny. Na zbliżająca się wówczas 50. rocznicę kapłaństwa księdza prałata Kazimierza Buzały zainicjował budowę nowego kościoła, który później, już jako Arcybiskup Krakowski, konsekrował w roku 1966. Pozostał we wspomnieniach mieszkańców jako kapłan niezwykle prosty, zawsze śpieszący z pomocą.
Wybór ks. Karola Wojtyły na Papieża sprawił, iż niewielka, podkrakowska parafia stała się miejscem jednoznacznie z Nim kojarzonym. Pamięć o jego posłudze przetrwała zarówno we wspomnieniach świadków, coraz liczniejszych pamiątek, tablic, miejsc i pomników dokumentujących jego pobyt i nauczanie, jak i wydarzeń upamiętniających Jego obecność na niegowickiej ziemi.
GEN. JAN HENRYK DĄBROWSKI
Generał w powstaniu kościuszkowskim, twórca i wódz napoleońskich Legionów Polskich we Włoszech, współtwórca armii Księstwa Warszawskiego i pogromca Prusaków przyszedł na świat 2.VIII. 1755 roku w Pierzchowcu, jako syn pułkownika Jana Michała Dąbrowskiego i Zofii Marii von Lettow. Służbę wojskową rozpoczął w 1770 r. w stopniu podchorążego w wojsku saskim. W roku 1779 r. wziął udział w kampanii o sukcesję bawarską. Od 1780 r. w stopniu porucznika służył w gwardii elektorskiej w Dreźnie. Uczestnik w powstaniu kościuszkowskim, w 1796 r. w Francji, W porozumieniu z Napoleonem Bonaparte utworzył Legiony Polskie we Włoszech,
20 lipca 1872 r. w 75. rocznicę powstania Legionów Polskich oraz 54. rocznicę śmierci ich twórcy, odsłonięto w miejscu urodzenia Generała Pomnik. Obelisk z piaskowca wykonał krakowski rzeźbiarz Edward Stehlik. Frontową zachodnią ścianę obelisku zdobi herb Dąbrowskich (herb szlachecki), a na wschodniej ścianie wyryto fragment "Mazurka Dąbrowskiego". Pomnik zdobi czako ułańskie, szabla, rulon map i wieniec laurowy. W niewielkiej odległości od pomnika (6-8 m) miejscowi chłopi usypali kopiec, który został zniszczony przez Niemców pod koniec II wojny światowej.
Dzięki inicjatywie Profesora Kazimierza Bielenina, Małopolskiego Oddziału Stowarzyszenia Miłośników Tradycji Mazurka Dąbrowskiego, Wojska Polskiego oraz gminy Gdów udało się kopiec odbudować. Bryłę kopca usypali żołnierze Krakowskiego Okręgu Wojskowego 3. Pułku Saperów z Dębicy. W kopcu złożono ziemię z miejsc pobytu Generała oraz miejsc Pamięci Narodowej. Kopiec liczy 7 metrów wysokości (ze zwieńczającym go obeliskiem 8,5 m), średnica podstawy kopca to 18 metrów, a obwód wynosi 66 metrów. Uroczystego poświęcenia kopca dokonał 7 września 1997 ks. biskup Albin Małysiak. 2 sierpnia 2005r. w podstawę kopca wmurowano pamiątkową tablicę poświęconą gen. Dąbrowskiemu w 250. rocznicę urodzin, a w 2012r. tablicę upamiętniająca inicjatora budowy, profesora Kazimierza Bielenina.
TADEUSZ KANTOR
ur. 6 kwietnia 1915 w Wielopolu Skrzyńskim, zm. 8 grudnia 1990 w Krakowie – polski reżyser, malarz, scenograf, grafik, autor manifestów artystycznych, animator życia kulturalnego, założyciel Teatru Cricot 2 w Krakowie. Był synem Mariana Kantora-Mirskiego i Heleny z Bergerów. Od 1961 roku żonaty z malarką Marią Stangret. Był absolwentem i profesorem krakowskiej ASP. Do najsłynniejszych jego dzieł należą: „Dziennik z podróży”, „Człowiek i stół”, „Niebezpieczne odwrócenie”, „Powrót do domu rodzinnego”, cykl ambalaży, a także głośne przedstawienia teatralne m.in : „Umarła klasa” i „Wielopole, Wielopole”, "Niech sczezną artyści" , Nigdy tu już nie powrócę", "Dziś są moje urodziny"
W Hucisku (gmina Gdów) znajduje się Dom Twórczości Tadeusza Kantora i Marii Stangret Kantor wraz z 14-metrową, betonową rzeźbą tzw.KRZESŁEM KANTORA. Zaprojektował go sam Artysta w ramach „cyklu pomników niemożliwych”. Początkowo rzeźba miała być wykonana przez władze Wrocławia, które zapowiedziały, że są w stanie zrealizować nawet najbardziej oryginalne formy przestrzenne. Ostatecznie słynne krzesło wykonała w 1955 roku Fundacja im. Tadeusza Kantora, w piąta rocznicę śmierci Artysty.
LUDWIK SOSNOWSKI SOLSKI (1855-1954) – wybitny polski aktor, dyrektor teatru i reżyser.
Piotr Gumułka w „Kronice Gdowa” podaje, iż rodzina Ludwika Solskiego zamieszkiwała w budynku usytuowanym w narożniku Rynku i ul. Wielickiej w Gdowie, w dużym, drewnianym, mieszczańskim domu z filarkami. Tam przyszedł na świat Ludwik (Sosnowski) Solski, jeden z najwybitniejszych artystów scen polskich. Spędził on w Gdowie 7 lat swego dzieciństwa, po czym z powodu zmiany posady ojca wyjechał.
Jako aktor Ludwik Solski debiutował w Krakowie w 1876 roku. Występował na scenach Warszawy, Lwowa, Pragi, Poznania, Wilna, Łodzi i innych. Zagrał około tysiąca ról – najbardziej pamiętną była postać Starego Wiarusa z “Warszawianki” Stanisława Wyspiańskiego. Był dyrektorem wielu teatrów w Polsce, wychował dziesiątki wybitnych aktorów.
W 1954 roku nadano mu tytuł doktora honoris causa Uniwersytetu Jagiellońskiego. Ostatni raz można go było zobaczyć na scenie w czerwcu 1954 roku; podczas swojego jubileuszu w warszawskim Teatrze Polskim grał rolę Dyndalskiego w „Zemście” Fredry. Po śmierci w 1954 roku, został pochowany w krypcie zasłużonych, na Skałce w Krakowie.
MICHAŁ TADEUSZ GRAŻYNSKI
Działacz polityczny, niepodległościowy i społeczny, doktor filozofii i prawa, długoletni komisaryczny wojewoda śląski.
Urodził się w Gdowie 2 maja 1890 roku. Jego ojciec, Michał Kurzydło był nauczycielem i społecznikiem. Nazwisko Grażyński zmienił, gdy syn miał 6 lat. Studiował na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego otrzymując w roku 1913 doktorat z filozofii oraz prawa. W latach 1926-1939 wojewoda śląski.
2 września 1939 został powołany na stanowisko ministra propagandy, wraz z resztą gabinetu wyjechał z kraju 17 września. Walczył na froncie zachodnim, gdzie dosłużył się rangi podpułkownika. Po wojnie zamieszkał w Wielkiej Brytanii. W latach 1946–1960 był przewodniczącym Związku Harcerstwa Polskiego poza granicami kraju.
Zmarł tragicznie w Londynie 10 grudnia 1965 potrącony przez samochód. Pochowany w Londynie na Putney Vale Cemetery (kw. 12) obok żony Heleny z Gepnerów Grażyńskiej – zasłużonej instruktorki harcerskiej, byłej wiceprzewodniczącej ZHP.